Συντήρηση τοιχοδομιών
Στο πλαίσιο του έργου της Επιστημονικής Επιτροπής έγιναν εκτεταμένες εργασίες συντήρησης, στερέωσης, αποκατάστασης της αρχαίας τοιχοδομίας στο ανάκτορο της Κνωσού. Εκεί όπου κρίθηκε επίσης απαραίτητο για λόγους κυρίως στατικούς, αλλά και αισθητικής, έγινε συντήρηση και της τοιχοδομίας της αναστήλωσης Evans, εφόσον η ανακατασκευή αυτή, είναι αδύνατον αλλά και μη θεμιτό πλέον να αφαιρεθεί.
Βασική σκέψη ήταν ότι όπως κάθε μνημείο έτσι και το ανάκτορο της Κνωσού είναι μοναδικό, άρα η κακή διατήρηση, η φθορά, ή η καταστροφή του είναι μη αναστρέψιμα.
Γενικά, τα αίτια του φαινομένου φθοράς του μνημείου οφείλονται σε εξωτερικούς παράγοντες, που σχετίζονται με τις περιβαλλοντολογικές συνθήκες της περιοχής και την ιστορία του ανακτόρου, αλλά και σε ενδογενείς παράγοντες, που εξαρτώνται από τη δομή της θεμελίωσής του και τα ίδια τα χαρακτηριστικά του δομικού του υλικού.
Κατά τη διάρκεια των εργασιών διαπιστώθηκε ότι οι μινωικές τοιχοδομίες στα περισσότερα τμήματα του ανακτόρου εδράζονται χωρίς θεμελίωση στον μαργαϊκό ασβεστόλιθο (κούσκουρα) ή σε νεολιθικά στρώματα. Οι εργασίες στερέωσης – αποκατάστασης που έγιναν ήταν σωστικού χαρακτήρα. Επρόκειτο κυρίως για στερεώσεις των τοιχοδομιών, των δαπέδων και των κονιαμάτων. Προβλήματα παρουσίαζαν εξάλλου και τα ίδια τα υλικά (πωρόλιθος, ασβεστόλιθος, γυψόλιθος), τα οποία αντιμετωπίστηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος συντήρησης των λίθων.
Παράλληλα, έγιναν εκτενείς εργασίες διαμόρφωσης χώρων, κατασκευής αναλημμάτων ή χαμηλών τοιχίων για την εξομάλυνση του εδάφους και την άνετη κυκλοφορία των επισκεπτών, αποκλεισμού χώρων με περισχοίνιση, για τη μεγαλύτερη δυνατή προστασία τους.
Οι εργασίες στερέωσης και αποκατάστασης των τοιχοδομιών στο ανάκτορο της Κνωσού περιλάμβαναν την αφαίρεση της τσιμεντοκονίας που είχε χρησιμοποιηθεί κατά τη διάρκεια παλαιότερων επεμβάσεων, για τη συντήρηση των πηλόκτιστων και λιθόκτιστων μινωικών τοίχων, υλικό βεβαίως μη συμβατό με τα αρχαία δομικά υλικά. Ακολουθούσε ο καθαρισμός των αρμών και στη συνέχεια η στερέωση και αρμολόγηση με νέο συμβατό υλικό, το λεγόμενο «θηροκονίαμα», στη σύσταση του οποίου υπάρχει θηραϊκή γη, άμμος λατομείου και υδραυλική άσβεστος.
Με απόλυτη σαφήνεια καθορίστηκαν τα όρια της αναστήλωσης Evans ή άλλων νεότερων επεμβάσεων ιδιαίτερα στα σημεία σύνδεσης με το αρχαίο. Προκειμένου μάλιστα να υπάρχει σαφής διάκριση των αρχαίων τμημάτων από την αναστήλωση, διαφοροποιήθηκε τόσο ο τρόπος αρμολόγησης, όσο και το βάθος των αρμών.
Όσον αφορά στις θέσεις των ξύλινων ενισχύσεων των μινωικών τοιχοδομιών, αφαιρέθηκαν οι λίθοι σφράγισης και το παλαιό υλικό αρμολόγησης, στερεώθηκαν οι εγκοπές για την τοποθέτηση των ξύλων και διατηρήθηκαν, όσο αυτό ήταν εφικτό, τα κατασκευαστικά στοιχεία που σώζονταν.
Συγκεντρώθηκαν έτσι σημαντικές πληροφορίες, όπως η θέση του κατακόρυφου και του εγκάρσιου ξύλου, το μέγεθος της διατομής τους, αλλά και η θέση του διαμήκους ξύλου που έδενε τις τοιχοδομίες.
