Το νότιο τμήμα του ανακτόρου ήταν πολύ κατεστραμμένο και η αποκατάστασή του είναι αβέβαιη. Ο Evans θεωρούσε ότι στο νοτιοδυτικό άκρο του υπήρχε μια είσοδος, στην οποία οδηγούσε μια μεγαλοπρεπής κλίμακα με σκαλοπάτια και κιονοστοιχία.

Πράγματι, τα ογκώδη θεμέλια που βρέθηκαν στην πλαγιά νότια του ανακτόρου ανήκουν στο νοτιότερο τμήμα της «Υπόστυλης Κλίμακας», που κατέληγε στη «Νοτιοδυτική Είσοδο» του ανακτόρου.

Από εδώ η κλίμακα αυτή φαίνεται ότι συνέχιζε με μια στροφή προς τα ανατολικά, ελάχιστα όμως κατάλοιπά της εντοπίστηκαν βορειότερα, στην αρχή του λόφου. Τμήματα των πλακόστρωτων βαθμίδων της αποκαλύφθηκαν στην πλαγιά, ακριβώς δυτικά της «Νότιας Οικίας». Καταστράφηκε από σεισμό κατά τη ΜΜ ΙΙΙΒ περίοδο και δεν ανακατασκευάστηκε ποτέ. Στα ερείπιά της θεμελιώθηκε λίγο αργότερα η «Νότια Οικία».

Στη «Νότια Οικία», όπως αποκαταστάθηκε από τον Α.Evans σε τρεις ορόφους, επαναλαμβάνονται αρκετά από τα αρχιτεκτονικά και διακοσμητικά στοιχεία που υπάρχουν στο ανάκτορο («δεξαμενή καθαρμών», δωμάτιο με πεσσούς, συχνή χρήση γυψόλιθου κ.ά.). Για τον λόγο αυτόν θεωρείται ότι θα πρέπει να ήταν κάποια ξεχωριστή οικία της Νεοανακτορικής περιόδου (1700-1450π.Χ.).

Η ιδιαίτερη τοπογραφία της περιοχής αυτής δημιουργούσε πάντα προβλήματα, τόσο στην πρόσβαση στον χώρο, όσο και στη στατικότητα του κτηρίου. Στο πλαίσιο του Γ΄ ΚΠΣ κατασκευάστηκε νέο σύστημα απορροής ομβρίων, με σκοπό να απαλλαγεί ο χώρος από τη συγκέντρωση των υδάτων, κάτω από τα ρηχά θεμέλια της Οικίας, που την οδηγούσαν στον ερπυσμό. Για την ορθή στατική ενίσχυση του μνημείου θεωρήθηκε επίσης απαραίτητη η ενίσχυση του δυτικού πρανούς, με την κατασκευή αναλημματικού τοίχου από πωρόλιθο. Η ασφαλής πρόσβαση των επισκεπτών εξασφαλίσθηκε με τη διαμόρφωση νέας πορείας και την κατασκευή κλίμακας.